Ένα βλέμμα…

Κάθε αλήθεια μέρος του νεογέννητου.

Αυτού που δεν ήταν.

Αντόνιο Πόρτσια, Φωνές

Για λίγο ακόμα…

…η ζωή μου παίρνει αναβολή
Ο χρόνος κόλλησε
Περιμένει

Είμαι αθάνατη
Το μέλλον μέσα μου
Δεν γερνάω μαμά

Δεν έχω πια ηλικία
Το έμβρυο μέσα μου γεννάει άλλα έμβρυα
Η ζωή που θα φέρει ζωή
Ο καθρέφτης μέσα στον καθρέφτη
Ο ζωγράφος που ζωγραφίζει τον εαυτό του να ζωγραφίζει χιλιάδες φορές μέσα στον ίδιο πίνακα
Το αυγό μέσα στο αυγό
Η ζωή μέσα στη ζωή
Ο θάνατος μέσα στο θάνατο

Συγγνώμη! Σας πάτησα;

Το ερώτημα είναι:

Από πότε έχετε να ακούσετε «συγγνώμη» όταν κατά λάθος κάποιος σας πατά το πόδι, σε λεωφορεία, ουρές, κλπ? ; Εγώ νομίζω χρόνια. Όχι επειδή δεν με πατάνε, αυτό συμβαίνει . Το @$#%$@% ΣΥΓΓΝΩΜΗ έχω να ακούσω χρόνια!!!

Οι ένοχοι είναι άτομα διαφόρων ηλικιών, εμφάνισης και φύλου, και δεν μιλάω γι΄αυτούς που το κάνουν επίτηδες, αλλά κατά λάθος: βγαίνοντας από το λεωφορείο μια κοπέλα τις προάλλες με πάτησε γερά με το τακούνι της και εξαφανίστηκε βαδίζοντας ανέμελα. Μια κυρία χτες, που καθόταν απέναντί μου στο τρένο, με κλώτσησε και κοίταξε κάτω, με ένα ύφος σα να κλώτσησε το κάθισμα και έλεγχε αν χάλασε το παπούτσι της. Μετά, ήρεμη, παρατηρούσε τον κόσμο.

Παλιότερα, τουλάχιστον από το ’86 που ζω σε αυτή την πόλη, οι «πατητές» ζητούσαν, έστω τυπικά, έστω αχνά και απροσδιόριστα, μια συγνώμη. Η απόλυτη σιγή πήρε τη θέση της. Είναι σαν μια επιδημία ή σαν μυστηριώδης συμφωνία, σα να είναι όλοι οι κάτοικοι -της Αθήνας τουλάχιστον- συνεννοημένοι:»πατιόμαστε και δε μιλάμε, οκ?»

Μπαίνω και στο google να δώσω μια λέξη-κλειδί για να δω αν έχουν γράψει άλλοι για το θέμα:

Η φράση – κλειδί είναι: «μου πάτησε το πόδι«. Το αποτέλεσμα στο google είναι κάτι σαν «Οι πρώτοι Ευρωπαίοι που πάτησαν το πόδι τους στο Νέο Κόσμο ήταν οι Βίκινγκς», «ο άνθρωπος πάτησε το πόδι του στη σελήνη» ή «ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στον Άρη…». Να παρηγορηθώ στη σκέψη ότι με βλέπουν σαν πλανήτη;

Συνεχίζω την προσπάθεια. Δίνω «μου πάτησε το πόδι και δεν ζήτησε συγγνώμη«. Εδώ βγήκε στα αποτελέσματα: «Ο Πάπας ζήτησε «συγγνώμη» γι’ αυτήν την καταστροφή. … «Η Γερμανία ζήτησε συγγνώμη για τα εγκλήματα του Χίτλερ κατά των ….

Το συμπέρασμα είναι ότι συγγνώμη ζητούν μόνο τα κράτη και οι Πάπες, και μόνο αν γίνει καταστροφή και γενοκτονία. Το απλό ξενύχιασμα εξαιρείται…

Αλλαγές

Σου έχει τύχει; Καμιά φορά να αλλάζουν τα πράγματα γύρω σου και -κυρίως- μέσα σου τόσο γρήγορα, που να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου. Και να τον ψάχνεις.

Το σώμα μου αποφάσισε πριν από μένα, ίσως όμως η απόφαση αυτή να υπήρχε κάπου χωρίς να την ξέρω.

Ψάχνοντας μέσα μου δεν βρίσκω τον παλιότερο εαυτό, μέσα μου αντί γι’ αυτόν βρίσκω κάποιον άλλον, φιλοξενούμενο. Τόσο ξένο και τόσο δικό μου. Δύσκολο να μιλήσω άλλο γι΄αυτό στο blog, έχω ξεσυνηθίσει κιόλας να γράφω.

Μήπως θα βρω τον εαυτό μου γράφοντας;

Η σελίδα 123

«…Κοίταζε την Έμιλυ καθώς πετάχτηκε στο αρχείο κι άρχισε να ψάχνει πυρετώδικα τους φακέλους. Αυτή τη φορά ήταν μια έρευνα σ’ ολόκληρη της χώρα για σερβιέτες υγείας: κάτι δεν είχε πάει καθόλου καλά στο Δυτικό Τομέα. Είχαν σχεδιάσει να κάνουν μια έρευνα «τριών κυμάτων», όπως τις έλεγαν: το πρώτο κύμα θα απλωνόταν μέσω του ταχυδρομείου, εντοπίζοντας και φέρνοντας πίσω μαζί του ένα κοπάδι από γυναίκες κατάλληλες και πρόθυμες ν’ απαντήσουν, και το δεύτερο και τρίτο κύμα θα ακολουθούσαν με συνεντεύξεις σε μεγαλύτερο βάθος, και σε προσωπικό επίπεδο. »

Μάργκαρετ Άτγουντ, Η φαγώσιμη γυναίκα».
Εκδόσεις Γράμματα, 1969.

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο μπλογκοπαιχνίδι που μου πάσαρε η paperflowers, το οποίο γίνεται για κάποιο σκοπό ο οποίος μου διαφεύγει 🙂

Το παιχνίδι έχει τους εξής όρους:
1) Παίρνεις το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σου.

2) Το ανοίγεις στη σελίδα 123 (αν έχει λιγότερες σελίδες, πάρε το επόμενο).

3) Εντοπίζεις την πέμπτη περίοδο (από τελεία σε τελεία).

4) Παίρνεις το ρίσκο να αναρτήσεις τις επόμενες 3 περιόδους (έκτη, έβδομη, όγδοη), ακόμα κι αν δεν λένε τίποτα σημαντικό.

ΥΓ. 1. Χάρηκα πάντως που η παράγραφος αρχίζει με την «Έμιλυ», που τυγχάνει να είναι το άλλο μου «όνομα».

ΥΓ. 2. Επειδή έχει περάσει καιρός και μάλλον όλοι οι μπλογκοφίλοι έχουν ήδη προσκληθεί, δε μου μένει άλλος να προσκαλέσω!

Do you love me?

 

Από το site http://www.mycat.gr:

«Ο Φρέντυ είχε την ατυχία να χάσει μικρός την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους. Βρέθηκε με σπασμένο σαγόνι και βγαλμένο το ένα μάτι, πιθανότατα από κλωτσιά. Στην αρχή ήταν πολύ φοβισμένος και μοναχικός, αλλά πλέον έχει γίνει ένα γλυκύτατο φουντωτό γατάκι που ζητάει χάδια και αγκαλιές. Είναι περίπου ενάμισι χρονών, μακρύτριχος, στειρωμένος και εμβολιασμένος, ξέρει καλούς τρόπους και έχει μάθει να συμβιώνει με άλλα γατάκια. Και περιμένει να υιοθετηθεί από ανθρώπους που θα τον αγαπήσουν πραγματικά. 6945905024»

 

H φωτογραφία με άγγιξε, με πόνεσε και για πολλές μέρες με στοίχειωσε. Το ζωάκι το έχουν, από όσο ξέρω, και το φροντίζουν προσωρινά σε ένα κλουβί στο Κέντρο Γάτας στην οδό Ανάφης στην Κυψέλη. Τον είδαμε κι εμείς εκεί, όταν πήγαμε για να παραλάβουμε τον γατούλη που υιοθετήσαμε. Το πρώτο που σκέφτηκα όταν το είδα ήταν:

Ποιος μπόρεσε να το κάνει αυτό;

 

Άραγε θα πάρει κανείς ένα τέτοιο γατάκι στο σπίτι;

Θα το αγαπήσουν;

Γενικά οι περισσότεροι προτιμούμε όλοι να βλέπουμε μια «όμορφη εικόνα» γύρω μας, και αποστρέφουμε το πρόσωπό μας από ένα πληγωμένο πρόσωπο.

Την αγγελία τη μεταφέρω τόσο για την πιθανότητα να βρεθεί κάποιος να υιοθετήσει τον Φρέντυ, όσο και για να θυμόμαστε ότι υπάρχουν γύρω μας Άνθρωποι αλλά και απάνθρωποι…

Τα μάταια πάθη…

…να πού οδηγούν…

Sometimes it snows in April

…Sometimes it snows in April….

 

Η φωνή του Prince ξεπήδησε από τα ηχεία χτες μετά τα μεσάνυχτα,

 

 

λίγο πριν κλείσω τη μουσική να πάω για ύπνο

ήταν αυτό το κλικ που έκανε μέσα μου

σαν χαμένη μυρωδιά της παιδικής ηλικίας

 

 

απρόσκλητη μελωδία

κι όμως τόσο ταιριαστή στη στιγμή

ακριβώς επειδή δεν την περίμενα.

 

…Sometimes I wish that life was never ending…

 

 

το σιγοτραγουδούσα στην εφηβεία

δεν θυμάμαι πια γιατί, για ποιον, για πόσο

 

…springtime reminds me of Tracy’s tears …

 

 

Κάποιες φορές μια μουσική

σε κάνει να θέλεις να τη μοιραστείς.

(To βιντεάκι άσχετο… )

 

 

Damnation

Λάσπη, ατέλειωτη βροχή, ένας ουρανός γκρίζος τη μέρα, μαύρος τη νύχτα, μεγάλα κτίρια από τσιμέντο χωρίς παράθυρα. Στην άκρη της πόλης, τρίζει στριγγλίζοντας μέρα – νύχτα η γραμμή ενός ενός τελεφερίκ, που μεταφέρει βαγόνια με κάρβουνο. Το τεράστιο σύρμα του δείχνει σα να θέλει να ανέβει στον ουρανό.

Η γυναίκα. Είναι παντρεμένη. Δεν αγαπάει κανέναν. Είναι τραγουδίστρια σε μπαρ. Σε ένα μπαρ όπου οι θαμώνες κάθονται ο καθένας μόνος του, όλοι ακίνητοι, καθηλωμένοι στο ποτήρι μπροστά τους. Γλυκειά, μονότονη μουσική τζαζ. Γερμένη στο πλάϊ της σκηνής σε μια αφύσικη θέση, έτοιμη να πέσει, ή να κοιμηθεί, τραγουδάει με κλειστά μάτια και με το μικρόφωνο κολλημένο στο στόμα της. Σε κάθε φράση του τραγουδιού νομίζεις πως θα πεθάνει. Και τότε, ανοίγει τα μάτια. «Όλα τελειώσανε» λέει η τελευταία φράση του τραγουδιού.

Ο άντρας. Αγαπάει τη γυναίκα. Δεν την αγαπάει. Την ποθεί. Δεν την ποθεί, έχει αγκιστρωθεί πάνω της. «Θα κάνω τα πάντα για να με διαλέξεις, ακόμα και τα πιο ανόητα, και τα πιο ακραία. Αρκεί να με διαλέξεις». Την ακολουθεί παντού. Συνεχίζει να βρέχει. Πεινασμένα αδέσποτα σκυλιά γύρω του.

Τον δέχεται στο σπίτι της. Την κρατάει επάνω του και κάνει έρωτα μαζί της αργά, δεν βλέπω το πρόσωπό του, νομίζω όμως πως έχει τα μάτια κλειστά και προσπαθεί να την κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο, να μείνει όσο γίνεται περισσότερο μέσα της. Εκείνη κοιτάζει με ανοιχτά, ακίνητα μάτια το παράθυρο, το τελεφερίκ που κινείται ασταμάτητα και τον σκοτεινό ουρανό. Θυμάμαι πως πριν του είχε πει, «Εγώ δε μένω εδώ. Θα πάω στη μεγάλη πόλη… «

Στο τέλος όλα σπάνε, και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις. Ο άντρας περπατάει στη βροχή, στην ερημιά, μακριά από την πόλη. Ένα σκυλί του γαβγίζει επιθετικά, πέφτει στα τέσσερα και γαβγίζει και αυτός, με όλη του τη δύναμη, σέρνεται στη λάσπη.

Το τελεφερίκ συνεχίζει την πορεία του, διαγράφοντας τροχιά στον ουρανό, που συνεχίζει να βρέχει…

Aπό την ταινία του Bela Tarr που είδα χτες στο Τριανόν

(στα Ουγγρικά KAHROZAT – ελλ. μετάφραση: Κολαστήριο)

Μάγισσες

Και πάλι Σαίξπηρ.

Eye of newt and toe of frog,
Wool of bat and tongue of dog,
Adder’s fork and blind-worm’s sting,
Lizard’s leg and howlet’s wing.

Double, double, toil and trouble
Fire burn and cauldron bubble
Double, double, toil and trouble
Something wicked this way comes.