Μετά την υποθετική πτώση, τί;

Τώρα που το καλοσκέφτομαι, ό,τι και να κάνανε οι άνθρωποι, το φεγγάρι, αν έπεφτε στην υποθετική θάλασσα που λέγαμε προχτές, δεν θα ξαναγυρνούσε κοντά τους. Επί εκατομμύρια χρόνια γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και γύρω από τη γη. Και τί καταλαβαίνει; Περιστρεφόμενο βλέπει ανθρώπους. Τους ίδιους. Συνέχεια. Τους βλέπει να πολεμούν, να καίγονται, να μολύνουν τον πλανήτη τους, και σα να μην έφτανε ο δικός τους, ασχολούνται και με το φεγγάρι: από τη μια το υμνούν, του γράφουν ποιήματα, του βγάζουν ονόματα, το τραγουδούν, το ερωτεύονται, και από την άλλη, το πλησιάζουν μόνο και μόνο για να στήσουν τη σημαία τους και να κλέψουν τις πέτρες του…αν και ούτε κι αυτό το καταφέρανε ακόμα στ΄ αλήθεια, απ΄ ότι μαθαίνω.

Ενώ εκεί κάτω, αν έπεφτε σε μια υποθετική, άγνωστη θάλασσα, θα σταματούσε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και γύρω από ξένους πλανήτες. Θα ξεκουραζόταν. Ίσως εκεί να το αγκάλιαζε το νερό και να το χάϊδευαν τα φύκια, και κανείς δεν θα παρατηρούσε τις περιστροφές του, κανείς δεν θα έψαχνε να βρει τη σκοτεινή του πλευρά. Μπορεί και να γνώριζε πλάσματα του βυθού που ούτε θα φανταζόταν πρωτύτερα την ύπαρξή τους. Θα έλιωνε αργά μαζί τους. Για εκατομμύρια χρόνια.

Εγώ τουλάχιστον στη θέση του αυτό θα έκανα.

Κι αν έρχονταν βουτηχτάδες να με βγάλουν από εκεί, θα τους έβγαζα τη γλώσσα.

Μια υποθετική ελεύθερη πτώση

Αν το φεγγάρι αποφάσιζε να πέσει στη θάλασσα επειδή κουράστηκε…

Τί θα έβλεπε από εκεί κάτω;  Μήπως θα έλαμπε περισσότερο;

Θα το έψαχνε κανείς; Θα του έγραφαν ερωτικά γράμματα, γνωρίζοντας πως δεν θα γυρίσει πια; Θα πέφτανε στο νερό για να το βρούνε;